PLANETE+ DOC FILM FESTIVAL

Więcej informacji o 11. PLANETE+ DOC FILM FESTIVAL na www.planetedocff.pl oraz www.facebook.com/PlaneteDoc.

Sprzedaż biletów rozpocznie się 2 maja w warszawskich kinach Kinoteka i Iluzjon oraz wrocławskim Dolnośląskim Centrum Filmowym.

Ambasada Szwecji jest patronem honorowym festiwalu.

W tym roku w programie znajdą się następujące produkcje szwedzkie:

Mikrotopia

(Microtopia)

Szwecja / Sweden 2013, 52 min

Reżyseria / Directed by: Jesper Wachtmeister

Zdjęcia / Cinematography by: Kenneth Svedlund

Producent / Producer: Jonas Kellagher

Produkcja / Production: Eight Millimetres AB, Solaris Filmproduktion

Wybrane festiwale i nagrody / Selected festivals and awards: 2013 – IDFA Amsterdam, 2013 – MFF Saloniki / IFF Thessaloniki

Jakbyś się czuł, gdybyś zamieszkał w samochodzie lub w wąskiej metalowej kapsule ponad drzewami, a cały swój dobytek nosił w plecaku? Dla większości z nas dom oznacza stabilizację, stałość i trwałość. Jednak w obliczu wzrostu ludzkiej populacji i technologii współczesne społeczeństwo musi stać się coraz bardziej mobilne i dążyć do minimalizmu. Rozwiązaniem mogą okazać się przenośne mieszkania, które można z łatwością transportować w coraz to nowe miejsca i sytuacje. Film pokazuje, w jaki sposób współcześni architekci, artyści, a także zwykli aktywiści próbują za wszelką cenę zrealizować marzenie o przenośnym i mobilnym życiu, które może zapewnić ludziom całkowitą wolność. Oprócz różnorodnych wspaniałych koncepcji architektonicznych mini-domów, doskonale zwizualizowanych zresztą w technice 3D, mamy tu również szansę poznać opinie współczesnych nomadów, ludzi bezdomnych, zestresowanych, potrzebujących prywatności i izolacji. Opowiadają oni o własnej koncepcji domu i sposobie, w jaki próbują ją zrealizować. Obserwujemy jak funkcjonują domy na chodniku, dachu, w przemysłowych przestrzeniach, a także na łonie natury, dzięki czemu mamy szansę przyjrzeć się, jak korespondują one ze współczesną architektoniczną ideą mini-domów. Czy rzeczywiście jest to prawdziwa i realna szansa dla coraz bardziej powiększającej się ludzkości, czy raczej czysty eksperyment dla tych, którzy mogą sobie na to pozwolić lub nie mają innego wyjścia?    Ten pięknie nakręcony film bez wątpienia podejmuje niezwykle ważny problem, dotyczący współczesności i stara się rozwiązać go w zaskakujący sposób.

Cicha

(The Quiet One)

Szwecja / Sweden 2011, 29 min

Reżyseria / Directed by: Emelie Wallgren, Ina Holmqvist

Zdjęcia / Cinematography by: Camilla Skagerström, Ina Holmqvist

Producent / Producer: Ina Holmqvist

Produkcja / Production: Dramatiska Institutet

Wybrane festiwale i nagrody / Selected festivals and awards: 2011 – IDFA Amsterdam, 2011 – Nordisk Panorama

Pod Sztokholmem jest szkoła, w której dzieci z całego świata uczą się szwedzkiego, zanim pójdą do zwykłych szkół. Urocza sześciolatka, Miriam, która wraz z mamą wyjechała z Iranu, jako ostatnia dołącza do klasy. Zanim uda jej się zbudować nić porozumienia z kolegami, czekają ją trudne chwile.

Nasza klasa. Spotkanie

(The Reunion) Szwecja /Sweden 2013 82 min

Reżyseria / Directed by: Anna Odell

Producent / Producer: Mathilde Dedye

Produkcja / Production: French Quarter Film

Wybrane festiwale i nagrody / Selected festivals and awards: 2013 – MFF Wenecja / IFF Venice, 2013 – CPH:DOX Kopenhaga / CPH:DOX Copenhagen, 2013 – MFF Dublin / IFF Dublin, 2013 – MFF Sztokholm / IFF Stokholm

W roku 2009 szwedzka artystka Anna Odell została umieszczona na oddziale psychiatrycznym po tym, jak próbowała rzucić się z mostu w Sztokholmie. “Usiłowanie samobójstwa”, jak się okazało, było wyłącznie aktem artystycznym, który przełożył się na debiutancki film Odell. Nasza klasa. Spotkanie jest niemniej kontrowersyjny i należy spodziewać się, że wywoła ożywione dyskusje. Anna Odell raz jeszcze w bezlitosny sposób umieszcza się w zainscenizowanej przez siebie sytuacji, która jednak oparta jest na autentycznych wydarzeniach. Jako dziecko artystka była w szkole obiektem drwin i prześladowań, a w 20. rocznicę ukończenia nauki nie została zaproszona na spotkanie klasowe. Film to projekcja jej wyobrażenia o tym, jak potoczyłby się wieczór, gdyby zaproszono ją na spotkanie, i gdyby tym samym miała szansę skonfrontowania się ze swymi prześladowcami ze szkolnych lat. Jak nietrudno się domyślić, rzecz układa się fatalnie. A to dopiero początek. Gdy fikcyjne „spotkanie klasowe” dobiegnie już końca, Odell naprawdę odwiedzi kolegów i koleżanki ze szkoły, by pokazać im film i zbadać ich reakcje. Od tej chwili film zmierza ku skrajnościom, także w sensie formalnym. Oglądamy refleksję na temat prześladowania, winy i odpowiedzialności stąpającą po artystycznej „ziemi niczyjej”, gdzieś pomiędzy rejestracją rzeczywistości a inscenizacją.  W tej niedookreślonej przestrzeni, za sprawą rekonstrukcji i zastępstw aktorskich Odell ma szansę ziścić marzenie o zemście. To obraz szokujący i trudny w odbiorze, ale jak najbardziej celowy: film w aż nadto realny sposób konfrontuje nas z tym, jak bolesne są konsekwencje doznawania prześladowań w wieku dziecięcym.

Więcej niż Bergman

(Trespassing Bergman)

Szwecja / Sweden 2013, 107 min

Reżyseria / Directed by: Jane Magnusson, Hynek Pallas

Zdjęcia / Cinematography by: Jonas Rudström

Producenci / Producers: Linda Costigan, Fatima Varhos

Produkcja / Production: Gadda Five

Wybrane festiwale i nagrody / Selected festivals and awards: 2013 – IDFA Amsterdam, 2013 – CPH:DOX Kopenhaga / CPH:DOX Copenhagen
W 1960 roku Ingmar Bergman zamieszkał na niewielkiej wyspie Fårö na północ od Gotlandii przy południowo-wschodnim wybrzeżu Szwecji. Wiódł tam spokojne, nieco tajemnicze życie, a plenery tej szczególnej i malowniczej wyspy wykorzystał w filmach Jak w zwierciadle i Persona. Niewiele osób wie dokładnie, gdzie leży ta wyspa, choć po śmierci Bergmana zyskała ona międzynarodową sławę i zainteresowanie. W filmie śledzimy jak Michael Haneke, Claire Denis, Martin Scorsese, Alejandro González Iñárritu i inne gwiazdy współczesnego kina odwiedzają dom Bergmana na wyspie i opowiadają o jego filmowym dziedzictwie. Z dodatkowych wywiadów z Wesem Andresonem, Angiem Lee, Zhingiem Yiomou, Fordem Coppolą, Takeshi Kitano i Robertem De Niro dowiadujemy się wiele o bogatej twórczości Bergmana i jego silnym wpływie na współczesne kino. Z kolei Lars von Trier mówi o swym skomplikowanym i frustrującym związku z reżyserem, którego podziwiał i uwielbiał, choć nie otrzymał od niego żadnych oznak uznania. Woody Allen natomiast zdradza kilka ciekawych sekretów z życia Bergmana, który podobno przed zaśnięciem zawsze oglądał złe filmy tylko po to, aby szybciej zasnąć. Mamy tu również wyjątkową szansę poznać prywatne filmowe archiwum reżysera, w którym znalazło się ponad 1500 filmów, w tym nie tylko obrazy Andrieja Tarkowskiego, Luisa Buñuela, François Truffauta, lecz również takie filmy jak: Blues Brothers, Nieczyste zagranie, Park Jurajski, czy Pogromcy duchów. Dzięki temu film staje się nie tylko niezwykłym portretem Ingmara Bergmana, lecz również rodzajem filmowego hołdu, który składa mu nie tylko reżyser, lecz również występujące w filmie postaci.

Koprodukcje szwedzkie

Rozważania o przemocy

(Concerning Violence)

Dania, Finlandia, Szwecja, USA / Denmark, Finland, Sweden, USA 2014, 85 min

Reżyseria / Directed by: Göran Hugo Olsson

Producenci / Producers: Annika Rogell, Tobias Janson

Produkcja / Production: Final Cut for Real, Helsinki Filmi Oy, Louverture Films

Wybrane nagrody i festiwale /Selected festivals and awards: 2014 – MFF Berlin / IFF Berlin, 2014 – FF Sundance

To nie jest kolejny film o niewolnictwie, kolonizacji i przemocy wobec mieszkańców Afryki opowiedziany z perspektywy białego zamożnego człowieka Zachodu. To nie jest obraz, wobec którego poczujemy współczucie, a potem bezpiecznie opuścimy kino. To akt oskarżenia wypowiedziany przez ofiary kolonizacji w kierunku dzisiejszej Europy, dzieci i wnuków kolonizatorów, ciebie i mnie, wciąż czerpiących materialne korzyści z „zamierzchłych” lat kolonialnej dominacji.

Słowa Frantza Fanona, wnuka czarnego niewolnika i lekarza psychiatry, kultowej postaci antykolonialnego ruchu wyzwoleńczego, zapisane w książce Wyklęty lud ziemi, wybrzmiewają teraz z ogromną siłą. Z niemal kliniczną obiektywnością opisuje on system kolonialny, wpływ na tubylców – dynamikę osobowości, która prędzej czy później w obronie własnej niezależności odpłaci przemocą, a także pokazuje długofalowe skutki nadużyć. Teksty Fanona zostają dodatkowo wzmocnione przez żarliwą deklamację Lauryn Hill, jak również wielkie wytłuszczone białe napisy, zajmujące znaczną część ekranu. Historia pisze się tu na nowo. Biali Europejczycy siedzą niemi w kinie, a z ekranu sączą się obrazy – wizualne dowody ich niedawnej przemocy. Jedyny głos, który ma prawo komentarza, mają dzieci zdekolonizowanej Afryki.

Porno saga

(The Sarnos – A Life in Dirty Movies)

Szwecja, Norwegia / Sweden, Norway 2013, 78 min

Reżyseria / Directed by: Wiktor Ericsson

Zdjęcia / Cinematography by: Dino Harambasic, Martin Thorbjörsson, Sophie Winqvist

Producenci / Producers: Erik Magnusson, Martin Persson

Produkcja / Production: Anagram Film & TV

Wybrane festiwale i nagrody / Selected festivals and awards: 2013 – Doc Point Helsinki, 2013 – MFF Londyn / IFF London, 2013 – DOC NYC

Joseph W. Sarno to amerykański reżyser i scenarzysta, jeden z pionierów kina sex-exploitation lub sexploitation, czyli niskobudżetowych, często amatorskich filmów z gatunku miękkiego porno. Znany z prostego stylu i zainteresowania psychologiczno-seksualną perspektywą, jest autorem ponad 100 filmów z tego gatunku, jak również miękkiego i twardego porno, w tym Sin in the Suburbs (1964), Moonlighting Wives (1966), czy The Bed and How to Make It! (1966). Jako jeden z niewielu przedstawicieli kina porno zyskał uznanie krytyki, a retrospektywy jego filmów pokazywane były na festiwalach w Turynie, Nowym Jorku, czy Patingris. Film jest portretem życia reżysera, zwanego „Ingmarem Bergmanem 42 ulicy”, a także historią jego długoletniego związku z kochającą i niezwykle lojalną żoną Peggy Steffans Sarno – jego muzą i aktorką, która grała w filmach męża. Śledzimy tu losy 88-letniego Sarno, który próbuje zrealizować nowy filmowy projekt – skupione na kobietach miękkie porno, utrzymane w jego starym stylu. Obserwujemy jak pracuje podczas zimy w Nowym Jorku, a potem wypoczywa latem w Szwecji. Poznajemy również nieznane fakty z jego biografii, w tym kilka tragicznych historii, które silnie wpłynęły na życie Sarno i jego żony. Dowiadujemy się również, że Sarno fascynował się kinem Ingmara Bergmana, a w swych filmach wykorzystywał charakterystyczne dla niego długie ujęcia, specyficzne oświetlenie i podobny styl gry aktorskiej. Mamy też szansę obejrzeć fragmenty jego filmów, które znacznie różniły się od innych obrazów tego gatunku, bo nie przedstawiały kobiet jako ofiar, lecz opowiadały o ich wyzwoleniu z opresji, seksualnych eksperymentach lub przemocy. Film jest nie tylko wzruszającym opisem miłości zupełnie wyjątkowej pary ludzi, którzy potrafili zrealizować swoje pasje bez względu na koszty i nadać pornografii cechy artyzmu, lecz również interesującym wglądem w historię współczesnego kina.

Źródło: materiały pochodzą ze strony Ambasady Szwecji w Warszawie (swedenabroad.com)
Fot: swedenabroad.com

Polecamy artykuły:

– Szwecja w obiektywie
– Piknik Rodzinny w Rålambshovsparken
– Nadchodzące wydarzenia w Szwecji
– Aktualności ze szwedzkiego świata kultury