Świadectwo zagraniczne jest dokumentem potwierdzającym wykształcenie

W wyniku postępowania administracyjnego kurator oświaty może uznać, że świadectwo zagraniczne jest dokumentem potwierdzającym wykształcenie podstawowe, gimnazjalne, zasadnicze zawodowe lub średnie (art. 93 ust. 3 ustawy).

Postępowanie prowadzi kurator oświaty właściwy dla miejsca zamieszkania wnioskodawcy bądź – w przypadku braku stałego adresu wnioskodawcy w Polsce, właściwy ze względu na siedzibę szkoły lub uczelni, w której zostanie przedłożone świadectwo (art. 93b ust.1 ustawy).

Adresy kuratoriów oświaty znajdują się na stronie Biuletynu Informacji Publicznej [https://bip.men.gov.pl/ministerstwo/c16-instytucje-nadzorowane-przez-men/kuratoria-owiaty.html].

Dokumenty dołączane do wniosku o uznanie świadectwa

(§2 ust. 1-2 rozporządzenia)

1. zalegalizowany oryginał albo duplikat świadectwa (do wglądu). Legalizacji świadectwa może dokonać:
   1. konsul Rzeczypospolitej Polskiej, właściwy dla państwa, na którego terytorium lub w którego systemie edukacji wydano świadectwo, lub
   2. władze oświatowe państwa, na którego terytorium lub w którego systemie edukacji wydano świadectwo, lub
   3. akredytowana w Rzeczypospolitej Polskiej lub innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub państwie członkowskim Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) placówka dyplomatyczna lub placówkę konsularną państwa, na którego terytorium lub w którego systemie edukacji wydano świadectwo.
2. oryginał lub duplikat (do wglądu) lub kopia świadectwa potwierdzona notarialnie za zgodność z oryginałem z apostille (na dokumencie lub dołączoną do dokumentu) w przypadku dokumentów wydanych w państwie będącym stroną Konwencji Haskiej (wykaz państw – stron Konwencji Haskiej [http://www.hcch.net/])
3. dokumenty dołączane do wniosku, jeśli świadectwo nie zawiera informacji o przebiegu kształcenia
   1. wykaz ocen uzyskanych podczas egzaminu warunkującego ukończenie szkoły lub instytucji edukacyjnej lub zaliczenie danego etapu kształcenia;
   2. wykaz przedmiotów i innych zajęć zrealizowanych w ramach danego etapu kształcenia wraz z uzyskanymi ocenami;
   3. informację o zrealizowanym programie nauczania dotyczącą treści kształcenia, planowanego czasu nauki i skali ocen;
   4. informację o uzyskanych uprawnieniach do kontynuacji nauki na odpowiednim poziomie w państwie, w którego systemie edukacji wydano świadectwo, w tym o uprawnieniach do ubiegania się o przyjęcie na studia wyższe oraz o zakresie tych uprawnień.

Dokumenty z informacjami podpunkt 1-4 powinny być wydane lub potwierdzone przez szkołę lub instytucję edukacyjną albo przez władze oświatowe państwa, na którego terytorium lub w którego systemie edukacji wydano świadectwo.

Tłumaczenia dokumentów na język polski (§ 4 rozporządzenia)

Wszystkie dokumenty dołączone do wniosku składa się wraz z tłumaczeniem na język polski, dokonanym przez:

1. osobę wpisaną przez Ministra Sprawiedliwości na listę tłumaczy przysięgłych, lub
2. osobę zarejestrowaną jako tłumacz przysięgły w państwie członkowskim Unii Europejskiej, państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub państwie członkowskim Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), lub
3. konsula Rzeczypospolitej Polskiej, właściwego dla państwa, na którego terytorium lub w którego systemie edukacji wydano świadectwo, lub
4. akredytowaną w Rzeczypospolitej Polskiej placówkę dyplomatyczną lub placówkę konsularną państwa, na którego terytorium lub w którego systemie edukacji wydano świadectwo.

Jeżeli przetłumaczenie dokumentów na język polski przez podmioty wymienione w pkt 1–4 napotyka na trudne do usunięcia przeszkody, kurator oświaty może wyrazić zgodę na przedłożenie tłumaczenia dokumentów dokonanego przez inny podmiot, którego wiarygodność nie budzi zastrzeżeń kuratora oświaty.

W postępowaniu przed kuratorem oświaty stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. 2014. 283 t. j. z późn. zm.).